Schaakvereniging Borne

(Verslag door Menno Monsma)

Na de nederlaag in Epe in de 3e ronde van de KNSB-competitie was het oordeel, dat het team collectief gefaald had.
Onze tegenstanders met de liefelijke naam “De 7 Pionnen” bleken gevaarlijke spelers te zijn, die Borne op een grote nederlaag trakteerden. Zaterdag 22 november, een dag om snel te vergeten …

Vier nederlagen, 3 remises en slechts een winstpartij was de slotbalans voor Borne 1.

Nederlagen waren er voor Henk Uijthof, Theo Heeregrave, Paul Formanoij en Goswin Zeeman.

Henk Uijthof koos een degelijke opstelling tegen de Bird van zijn tegenstander, maar kon averij niet vermijden. Theo had weliswaar na de opening 2 lopers voor een toren, maar een zwarte pion op e3 en een achterstand in ontwikkeling zorgden ervoor, dat hij kopje onderging. Paul verloor door een onnauwkeurigheid al vroeg een stuk. De compensatie hiervoor bleek te weinig te zijn. Goswin had een veelbelovende aanval na een pionoffer gekregen. Na nog een pion te hebben gegeven, verloor de aanval echter aan kracht. Met 2 pluspionnen wist zijn tegenstander het punt veilig te stellen.

Remises werden behaald door Art Rol, Jos Muller en Menno Monsma.

Art wist met zijn gebruikelijke scherpe stijl een half punt op het conto van Borne bij te schrijven. De partij van Jos was misschien wel de degelijkste van die middag. Een pluspion wist hij net niet te verzilveren.
Menno stond een pion voor in een eindspel, maar miste een tactische wending en mocht blij zijn, dat hij nog de remisehaven bereikte.

De enige die zich aan de algehele malaise onttrok was Henk Eillert. Na een originele partij-opzet – was het Frans, was het Hollands? – zag wit een zwarte dame op h2 binnenkomen, waarna Henk er korte metten mee maakte.

Na deze tweede nederlaag staat Borne er slecht voor. Wellicht biedt de volgende ronde tegen de Lonneker/Park Stokhorst combinatie goede kansen op een nu wel erg nodige overwinning.

(Verslag door Menno Monsma)

Na de valse start in Zwolle gaf de thuiswedstrijd tegen het tweede achttal van de combi-club TAL gelegenheid om van de nul af te komen. De naam van de tegenstander TAL is een verwijzing naar de oud-wereldkampioen en naar de riviertjes Tjonger, Aa en Linde. De club is een samenwerkingsverband van de verenigingen uit Heerenveen, Wolvega en Steenwijk.
Genoemde rivieren stromen in de buurt van deze drie plaatsen.

Klokslag 1 uur op 1 november ging de match van start. Het werd net als in de vorige editie een spannende strijd.

De wedstrijd was zo’n twee uur onderweg, toen de speelzaal werd opgeschrikt door een kreet. Het bleek Theo te zijn, die zelf nog meer geschrokken was, omdat hij door een paardvork een volle toren verloor. Enigszins onfortuinlijk, veel pionnen stonden er nog – slechts een paard en toren hoefden geruild te worden om Theo’s favoriete pionnen-eindspel te bereiken.  Hij had anders minstens remise kunnen maken. (0 – 1)

Jos wist snel gelijk te maken. Zijn tegenstander liet de koning in het midden staan. Nadat zwart ook nog gedwongen was met de koning op f7 terug te nemen, was het duidelijk dat zwart dit niet ging overleven. Met overtuigend spel wist Jos de partij te winnen. (1 – 1)

Niet lang daarna besloten Henk en zijn tegenstander tot remise. Hij leek wat beter te staan met het bezit van het loperpaar. Henk gaf de volgende toelichting: “Op een gegeven moment verspeelde ik onnodig een pion. Ik kreeg wel aanval, maar kon niets forceren, want de tegenstander verdedigde zich secuur. Waarop ik remise aanbood, wat werd aangenomen.” (1½ – 1½)

De partij van Patrick leek wel wat op zijn potje van de vorige ronde. De tegenstander werd opgezadeld met kleine zwaktes, Patrick won hier en daar een pion en schoof het eindspel uit zonder zijn tegenstander een kans te geven. Zo wist de thuisclub de leiding te nemen. (2½ – 1½)

Erg lang kon Borne niet van deze voorsprong genieten. Art, spelend met zwart, was ongetwijfeld geïnspireerd door de naam van onze tegenstander. Na wederzijdse korte rochade speelde hij zijn koningsvleugel-pionnen op om een gevaarlijke aanval op te zetten. De witspeler verdedigde zich bekwaam en wist de aanval over te nemen, daarbij geholpen door de zwarte pionnen, die hun koning niet goed meer beschermden. (2½- 2½)

De laatste drie partijen stonden objectief slechter op dit moment.

Marinus had een eindspel met een kwaliteit meer, maar zijn toren was beperkt in ruimte t.o.v. het loperpaar van de tegenstander. Deze had bovendien ver opgerukte pionnen. Marinus wilde remise aanbieden, maar teamleider Jos zei hem door te spelen. Uiteindelijk werd toch (gelukkig!) remise overeengekomen. Hij kon de partij eigenlijk ook niet winnen – sterker nog, Marinus stond op verlies. (3 – 3)

Op de foto staat de partij van Menno ongeveer gelijk, maar daar waren heel wat avonturen aan vooraf gegaan.
Kwaliteitsoffer, pionoffer, stukoffer, het hield maar niet op. Beide spelers misten duidelijke winsten, dus was het niet meer dan logisch, dat de partij met een zetherhaling eindigde in een stelling waar wit toren, loper en paard voor de dame had. (3½ – 3½)

Nu was het aan Goswin om een matchpunt binnen te slepen door een eindspel remise te houden. Goswin had een loper en een pion, zijn tegenstander een paard en 2 pionnen. Deze had kunnen winnen door zijn vrijpion op te spelen. Slaan van deze pion zou dan tot verloren pionnen-eindspel leiden. Volgens eindspel-DB had wit op dat moment 8 zetten die de winst in stand hielden, 3 zetten die zelfs tot verlies zouden voeren (wit geeft paard weg) en slechts 1 zet die remise op zou leveren. Gelukkig voor ons koos de witspeler juist deze zet (55. Pc4-e5+, zie foto – 55. d5-d6 had gewonnen), waarop er snel een remise-stelling op het bord verscheen. Wit hield uiteindelijk 1 pion over met de zwarte koning ervoor, dus remise overeengekomen. (4 – 4)